Жаңа жыл қарсаңы. Мүмкіндігі шектеулі балаларды телехабарға түсіріп жаттық. Жасы 10 шамасындағы қыз бізге жақындады. Қарақат көзі жәудіреп, қарлығаш қасы қиылып-ақ тұр. Ақ қан дертіне шалдыққан балғын қыздың сұлулығына тамсана қарап бір сәт үнсіз тұрып қалдым. -Арманыңды айта ғой,-дедім сосын микрофон ұсынып. Ол менің құлағыма сыбырлап: -Арманым өзімді теледидардан көру. Мені 31-ші желтоқсанға дейін көрсетіңізші,-деп қиылды. Мен басымды изедім.
Телеарнада практикант қана едім. Хабар 2 қаңтар күні эфирге қойылды. Балғын қыздың арманын орындағаныма риза пейілмен асыға нөмірін тердім. Трубканы көтерген әйел: -Ол 31-ші желтоқсанға дейін өзін көрсететін хабарды әбден күтті. Енді оған бәрібір. 1-ші қаңтар күні қайтыс болды,-деді.
Кішкентай қыздың кішкентай арманын орындай алмағаныма өкініп, шыңғырып жібердім…
Әлеуметтік желіге хабарлау
Блогер
"Жерұйықпен" бірге болыңыздар!
