Керім қыс. Тайғақ демей табан астың,
Келеді ала қашқың, жағаласқың.
Әжесі арқалаған ақ баладай,
Мойнында бір уыс қар кәрі ағаштың.
Тағы да таудан асып таң келеді…
Таң келіп сәнденеді, бәлденеді.
Ескі әндей (қайырмасы есімде жоқ),
Жадыңа салғысы кеп әлденені.
Паналап қу жапырақты торғай қонды,
Бұл оған қамқа сары тондай болды.
Қысса да тоңбайды енді қырық күн аяз,
(Шын батыр өлген соң да қорғайды елді).
Жазғырма, қыс дейтұғын «кәрі қуды»,
Жұтқандай, тазармақ боп тағы да уды.
Мұз шайнап, қар түкіріп қабарып тұр,
Кім айтты оп-оңай деп арылуды?!
Жаңа жыл. Жаңа буын. Жаңа дәуір,
Біз ғой ол жаңармайтын қара бауыр.
Сондай бір кер кезеңге келіп тұрмын,
Сырты бүтін, ал, ішің ала дауыл…
Сіз ше?
* * *
Я хотел бы
Жить и умереть в Париже,
Если бы не было такой земли –
Москва.
В. Маяковский
Көгілдір кеш,
көк мешіт,
жорға бұлақ,
Аспан да – бақ,
жер де – бақ,
жол дағы – бақ.
Мен Ташкентте өлер ем,
Алматым бар,
Құшақ ашып тұрған жоқ ол да бірақ.
Жан-жағымнан қап-қара тасқын қамап,
Жандәрмен күн қаша алмай бас бұрмалап,
Мен Ташкентте өлер ем,
Саламатхан,
Сенің нөпір шашыңның астында қап.
«Мен қазақпын!
Алматы,
ар ма!» – дедім.
Жылытпады ол мұз болып қалған өңін.
Қапа шығар қазаққа… дедім іштей
Қарындасы секілді хан Кененің.
Тұлдана да қарайды, сұрлана да
Нөкеріндей көк найза шыңдар ана.
Қатал,
қайсар,
қызғаншақ,
өр көкірек,
Бір нәзіктік бар бірақ бұл қалада.
Бір нәзіктік бар онда… тіксінбелік,
Қайсар қыздың жанын ел ұқсын делік.
Сұлу жүзін жас жуып кетеді әр кез,
Бірақ кірпік қақпайды ол сұп-сұр болып.
Мәйін бұлақ алдымда жорғалады,
…Мешіттерді аралап жол барады.
Мен Ташкентте өлер ем,
Алматы бар,
Тек мен ғана түсінем ол қаланы.
Ауыл жақтан келеді хаттар көңілсіз
Жетеді хаттар жұртымнан
Қайғысын алып әлемнің:
«Түгенше науқас былтырдан»,
«Халі тым нашар пәленнің».
Қанша рет жаным жылады
Тағдырдың қорлағанына.
Өртеніп жүрек тұрады
Дәрігер болмағаныма.
«Жер қуаң, шөп жоқ қыр-дөңде»,
«Қажыды өбден ел шаршап».
Жаңбырлы жерде жүргенге
Жазықтыдаймын
мен сол сәт.
Қеш қалып жеткен көштеймін,
Қарт емен,
кешір, жас шыбық.
«Директор – топас».
He істеймін?
Мен емес қойған басшы ғып
Бейнеті батпан осы елге
Келсе екен дегем кең ұлдар…
Кінәм жоқ менің десем де,
Кірбіңі кетпес көңіл бар.
Сан қилы ойлар басымда,
Жәшіктен хатты алам кеп.
Тұрамын қорқып ашуға,
Ашпауға тағы шарам жоқ.
ЕРКЕК
Тасырқағанда тас жауған,
Тау болды ұйықтар айлағым.
Қасқырдан анау, қас жаудан
Тартып ап апан жайладым.
Жетіп бір құлан қайырып,
Желкеден алдым жеміт деп.
Тағыдан олжа айырып,
Тарпаңды міңдім көлік деп.
Батырша күліп, түрегеп,
Отырдым жылап ақынша.
Жанымды тостым, міне, деп
Жолбарыс тағдыр атылса.
Суықта суыр асым боп.
Сусынын бастым мұзбенен
Жатыры мұның асыл деп.
Жандастым қабылан қызбенен.
Қасқайып өстім шынымда,
Қара да беріш қайың боп.
Ендігі қалған ғұмырда,
Езілетұғын жайым жоқ.
Ақыры барып жатам бір,
Сен айтпа маған тамұқты.
Тапқан екенсің, а, тағдыр,
Талқыңа көнер ғаріпті!
Кетеді шаһит сорласа,
Несі бар қорқар заты ұлдың, —
Ып-ыстық жасы болмаса,
Ана бір қабылан қатынның…
Есенғали Раушан,
ақын